«Μα, κυρία, αφού δεν κάναμε μάθημα όλη τη χρονιά!», Νίκη Μουτίδου

αποσπάσματα

«Ένα σημαντικό όφελος που εντοπίζω εκ των υστέρων από την εφαρμογή του Προγράμματος στους μαθητές και τις μαθήτριές μου είναι η ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και της αυτοεκτίμησής τους. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασίαόταν πρόκειται για μαθητικό πληθυσμό που εμφανίζει αδυναμία στη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Το χαμηλό επίπεδο ελληνομάθειας και η αδυναμία σωστής χρήσης της γλώσσας έχει ως αποτέλεσμα μαθητές σιωπηλούς στην τάξη, παθητικούς, που συχνά ντρέπονται να εκφραστούν, από φόβο μήπως κάνουν λάθη και αντιμετωπίσουν την κοροϊδία των συμμαθητών τους και την απαξίωση του δασκάλου τους. Αποκτώντας, ωστόσο, αυτά τα παιδιά έναν συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε μια ομάδα και έχοντας τη δυνατότητα να εκφραστούν εναλλακτικά και με άλλους τρόπους, όχι απαραίτητα με λέξεις, ξεπέρασαν σε μεγάλο βαθμό τη συστολή τους, πίστεψαν στον εαυτό τους, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν, έγιναν από παθητικοί ενεργητικοί, κέρδισαν την εκτίμηση των συμμαθητών τους, γεγονός που αποτέλεσε τη βασική προϋπόθεση για τη βελτίωση της επίδοσής τους».

[…]

«Πολύ συχνά στις παιδαγωγικές συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων και στα πηγαδάκια των εκπαιδευτικών στο διάλειμμα ακούει κανείς φράσεις, όπως: «Στο τμήμα τάδε μόνο με τον Χ μπορείς να δουλέψεις, το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό». Γενικά στο εκπαιδευτικό σύστημα, μέσα στο οποίο όλοι διαμορφωθήκαμε και διαμορφωνόμαστε, είναι κυρίαρχη η αντίθεση μεταξύ «καλού» και «κακού» μαθητή. Όπου «καλός μαθητής» είναι αυτός που «διαβάζει και προσπαθεί, και γι’ αυτό αποδίδει», ενώ «κακός μαθητής» αυτός που «δεν διαβάζει, δεν προσέχει, δεν προσπαθεί, και γι’ αυτό δεν καταφέρνει τίποτα». Και παραβλέπεται τελείως το γεγονός ότι η σχολική επίδοση ενός παιδιού εξαρτάται από ποικίλους παράγοντες: κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς. Κόντρα σ’ αυτή την κυρίαρχη νοοτροπία και αντίληψη, έγινε μια προσπάθεια να καλλιεργηθεί στα παιδιά η πεποίθηση ότι ο καθένας μπορεί να κάνει κάτι και κανείς δεν μπορεί να κάνει τα πάντα, ότι εκτός από τον δρόμο του ατομισμού και του ανταγωνισμού υπάρχει αυτός της συλλογικότητας, της ομαδικής δουλειάς και της αλληλοβοήθειας. Και, όπως προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, μπορεί ο δρόμος για ένα «άλλο» σχολείο να είναι μακριά, αλλά πάντα έχει σημασία να περπατάμε προς τα κει».

...

Σενάριο Ελπινίκης Μουτίδου, Το ταξίδι στη λογοτεχνία: πραγματικότητα και ουτοπία (Β' Γυμνασίου)