Θα σας κάνω βιβλίο και θα τα πω… όλα!, Ζωή Μπάρμπα

αποσπάσματα
 
«Για μένα λογοτεχνία δεν ήταν ποτέ ‘τα σχήματα λόγου, ο χωρισμός σε ενότητες’, οι ‘εργοβιογραφικές πληρο-φορίες’… Οπωσδήποτε, σχετίζεται με τη σκέψη, τον νου, τις γνώσεις αλλά πιο πολύ με το συναίσθημα, τη φαντασία, τη δημιουργία… και όλα αυτά συνθλίβονται στο ελληνικό σχολείο. Παντού σκυθρωπά πρόσωπα. Μαθητών, καθηγητών. Ως πότε; Θέλω το λογοτεχνικό κείμενο να είναι στα χέρια μου και στα χέρια των παιδιών σαν πλαστελίνη».  

 [...]

...«η πιλοτική διδασκαλία φέρνει στο μυαλό μου, έτσι συνειρμικά μια λέξη, που αφορά και τους μαθητές μου αλλά και εμένα. Τη λέξη ‘μαζί’. Για μένα, γιατί είχα μία ομάδα να με ακούει. Μπορούσα να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου, τις ιδέες μου, τους προβληματισμούς μου, τις αγωνίες μου, τα λάθη μου χωρίς να φοβάμαι· έδινα και έπαιρνα ενθάρρυνση, επιδοκιμασία, καλοπροαίρετη κριτική. Με την ομάδα μας, τις επιμορφώσεις, τον τρόπο δουλειάς ωφελήθηκα επαγγελματικά αλλά και ως άνθρωπος. Απέκτησα περισσότερη αυτοπεποίθηση. Είναι πολύ μοναχικός ο δρόμος της διδασκαλίας, της προετοιμασίας του μαθήματος, της ανατροφοδότησης, της αξιολόγησης των αποτελεσμάτων, αν δεν έχεις δίπλα σου μία τέτοια ομάδα».  

 [...]

«Για τους μαθητές, νομίζω καταλάβατε, γιατί συνειρμικά σκέφτομαι τη λέξη ‘μαζί’: γιατί πέρα από τις χίλιες δυο εικόνες που έχω, εκείνη που κυριαρχεί είναι τρία-τέσσερα κεφάλια σκυμμένα πάνω στο ίδιο Φύλλο Εργασίας σε δύο ενωμένα θρανία· κεφάλια που ξύνονται, που σκέφτονται, που γελάνε, που σχεδιάζουν την απάντηση, που μπαίνουν στο ρόλο του ήρωα·που άλλοτε προσπαθούν να απαντήσουν, άλλοτε διαφωνούν για το πώς θα απαντήσουν και άλλοτε χαβαλεδιάζουν. Είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι. Φυσικό δεν είναι; Στο ελληνικό σχολείο, όμως, δεν είναι φυσικό να βλέπεις τρία-τέσσερα κεφάλια μαθητών γύρω από ένα τραπέζι… μαζί». 

...

Σενάριο Ζωής Μπάρμπα, Το Ταξίδι εμπειρία ζωής και εμπειρία ανάγνωσης (Β' Γυμνασίου)